Rekrutacja 2019/20

WŁADYSŁAWA SZOC

Władysława Szoc urodziła się 18.08.1911r. w Łychowie Szlacheckim koło Kraśnika w woj.Lubelskim, gdzie Jej rodzice - Walenty Goch i Józefa z Grabczaków, prowadzili 4,5-hektarowe gospodarstwo. Dzięki temu, że rodzice troszczyli się bardzo o wykształcenie swych dzieci, Władysława i Jej siostra Leokadia ukończyły szkołę pielęgniarską.

W roku 1928 Władysława ukończyła Koedukacyjne Gimnazjum w Kraśniku, a w roku 1929 podjęła naukę w 2-letniej szkole pielęgniarstwa PCK w Warszawie. Po ukończeniu szkoły i złożeniu egzaminu państwowego z pielęgniarstwa, uzyskała prawo używania tytułu pielęgniarki dyplomowanej

Jako wyróżniająca się absolwentka, została zatrudniona w szkole warszawskiej, w charakterze instruktorki. Na tym stanowisku pracowała od 1 stycznia 1932 r. do sierpnia 1933r. W roku 1933 wyjechała z warszawy do Lwowa i tam do roku 1936 pracowała na sali operacyjnej szpitala wojskowego jako instrumentariuszka.

W roku 1936, w Przemyślu, zawarła związek małżeński z Maksymilianem Szocem. Mąż Pani Władysławy był oficerem Wojska Polskiego.

Już jako żona oficera, Pani Władysława wyjechała do Jarosławia i przebywała tam do roku 1939. Wybuch II wojny światowej zmusił panią Władysławę do powrotu na wieś do matki. Przebywała tam do roku 1940.

Okrutna wojna każdego dnia niosła polskim rodzinom wieści o utracie bliskich. Nie oszczędziła też Pani Władysławy. W 1942r. poinformowano Ją o tragicznej śmierci siostry i jej syna. Po otrzymaniu tej wiadomości, Władysława wraz z synami / Maksymilian -5lat i Antoni -4 lata/ wyjechała do Warszawy, aby zaopiekować się kalekim dzieckiem nieżyjącej siostry. Mimo utraty bliskich i życiu w bardzo ciężkich warunkach, nie załamała się. Samotnie zmagając się ze swoim losem, wychowała dwójkę własnych synów i dziecko siostry. Aby utrzymać swoja rodzinę ,podjęła prywatne dyżury pielęgniarskie w Sanatorium Świętego Józefa w Warszawie. Zdecydowała się też być "królikiem doświadczalnym" w Instytucie Weigla. Nie pozostało to bez wpływu na późniejszy Jej stan zdrowia.

W czasie Powstania Warszawskiego pracowała na Woli, w szpitalu Świętego Łazarza, niosąc pomoc chorym i rannym powstańcom.

Po wojnie podjęła pracę w domu dziecka w Korbutowicach i Górkach wielkich w województwie krakowskim. W lipcu 1946 udała się wraz z synami do Zabrza, by objąć tam stanowisko kierownika szkolenia praktycznego w nowoutworzonej Śląskiej Szkole Pielęgniarstwa PCK. Pani Szocowa w tej szkole uzyskała opinię osoby energicznej, zdolnej i kompetentnej. Opinia ta dotarła do Ministerstwa Zdrowia i Opieki Społecznej i zaowocowała powołaniem Pani Władysławy na stanowisko dyrektora organizującej się Wojewódzkiej Szkoły Pielęgniarsko-Położniczej w Chełmie.

Zgodnie z poleceniem służbowym Pani Władysława Szoc przybyła 1 października 1947 roku do Chełma aby zorganizować pierwszą na tym terenie placówkę kształcącą kadry medyczne.

Na pierwszy kurs rozpoczęty 6 listopada 1948r. przyjęto 32 uczennice.

W 1949 roku powrócił do kraju mąż Władysławy Szoc i podjął pracę w szkołach chełmskich. Z powodu problemów zdrowotnych Pani Szoc zdecydowała się na złożenie rezygnacji z pełnione funkcji 25 stycznia 1950r. Jej rezygnacja została jednak odrzucona. Praca na rzecz rozwoju szkoły pochłaniała Ją bez reszty. Grono pedagogiczne wzbogaciło się o pierwsze absolwentki szkoły. Osoby, które w szkole wyróżniały się osiągnięciami w nauce i wzorową postawą, zostały zatrudnione na oddziałach szpitalnych jako instruktorki szkolne.

Dyrektorkę Szocową cechował ogromny zapał do pracy społecznej. Umiała pasją społecznego działania "zaszczepić" również młodzież. W latach 1952-1955 była radną Miejskiej Rady Narodowej w Chełmie, aktywną działaczką Związku Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia i współorganizatorem Związku Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia w Chełmie i Związku Okręgu w Lublinie. Współorganizowała Wojewódzki Oddział Polskiego Towarzystwa Pielęgniarskiego w Chełmie. W roku 1957 była delegatką na I Zjazd Polskiego Towarzystwa Pielęgniarskiego, podczas którego weszła w skład Zarządu Głównego Towarzystwa. Ówczesne władze wysoko oceniały pracę zawodową i społeczną Pani Władysławy Szoc. W okresie pracy w Chełmie została odznaczona Srebrnym Krzyżem Zasługi w 1949r., Odznaką za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia w 1952 roku, Medalem Dziesięciolecia w 1955 roku, Złotym Krzyżem Zasługi w 1958 r.

Lata 1950 - 1959, to okres prawdziwego rozkwitu chełmskie szkoły pielęgniarskiej pod kierunkiem Pani Władysławy Szoc. Bardzo wzrosło zainteresowanie młodzieży nauką w chełmskiej szkole. Zgłaszały się do niej także kandydatki z odległych województw. Absolwentki zaś bardzo szybko zyskiwały opinię pielęgniarek o wysokich kwalifikacjach zawodowych, uczciwych, dbających o godność osobistą, zawodową i dobro pacjenta powierzonego ich opiece. "Szocówki" - tak nazywano absolwentki chełmskiej szkoły, bardzo chętnie były zatrudniane na kierowniczych stanowiskach w wielu placówkach służby zdrowia na terenie całego kraju.

Dyrektorka własną postawą, własnym zaangażowaniem dawała przykład uczennicom i pracownikom, Jej słowa zawsze były zgodne z czynami. Uczennicom stawiała wysokie wymagania, wiele wymagając także od siebie.

1 czerwca 1959 roku Władyaława Szoc została przez Ministra Zdrowia przeniesiona służbowo ze stanowiska Dyrektora Szkoły Pielęgniarstwa w Chełmie na stanowisko wizytatora średnich szkół medycznych w Wydziale Zdrowia Prezydium Wojewódzkiego Rady Narodowej w Bydgoszczy. Na stanowisku wizytatora nie pracowała zbyt długo. 1 listopada 1959 r. objęła stanowiska dyrektora Państwowego Liceum Pielęgniarstwa w Toruniu. I tu dała się poznać jako wspaniały organizator, osoba budząca wielkie zaufanie, okazująca dużo życzliwości zarówno pracownikom szkoły jak jej uczennicom.

31 sierpnia 1961 r., w odpowiedzi na Jej własną prośbę, została zwolniona ze stanowiska dyrektora szkoły, ale nadal pozostała w niej pełniąc obowiązki kierownika nauczania praktycznego zawodu.

Los nie był dla Pani Szoc zbyt łaskawy. Borykała się z trudną sytuacją socjalno-bytową rodziny. Przeżywała bolesne rozczarowania i gorycz porażki. Mimo to wytrwale pracowała, oddając swe siły i swą wiedzę pielęgniarstwu.

W 1970 roku nasilające się problemy zdrowotne zmusiły Ją do przejścia na emeryturę. Ponieważ z każdym rokiem stan Jej zdrowia pogarszał się, postanowiła wyjechać do Belgii gdzie mieszkał najmłodszy syn - Jan. Zmarła na obczyźnie 23 listopada 1976 r. Jak powiedział Jej syn Jan - "nie mogła już wrócić do kraju, a nie chciała leżeć w obcej ziemi" - nie ma miejsca wiecznego spoczynku, prochy Jej rozwiał wiatr.

Pamięć o Niej pozostaje i będzie podtrzymywana przez następne pokolenia pielęgniarek kształconych w Chełmie. Dzięki staraniom absolwentek i dyrekcji szkoły od 18.IX.1988 roku Zespół Szkół Medycznych w Chełmie nosi imię swej założycielki - Władysławy Szoc.